Abyście uwierzyli

(Dz 6,8-15)

Szczepan pełen łaski i mocy działał cuda i znaki wielkie wśród ludu. Niektórzy zaś z synagogi, zwanej /synagogą/ Libertynów i Cyrenejczyków, i Aleksandryjczyków, i tych, którzy pochodzili z Cylicji i z Azji, wystąpili do rozprawy ze Szczepanem. Nie mogli jednak sprostać mądrości i Duchowi, z którego /natchnienia/ przemawiał. Podstawili więc ludzi, którzy zeznali: Słyszeliśmy, jak on mówił bluźnierstwa przeciwko Mojżeszowi i Bogu. W ten sposób podburzyli lud, starszych i uczonych w Piśmie. Przybiegli, porwali go i zaprowadzili przed Sanhedryn. Tam postawili fałszywych świadków, którzy zeznali: Ten człowiek nie przestaje mówić przeciwko temu świętemu miejscu i przeciwko Prawu. Bo słyszeliśmy, jak mówił, że Jezus Nazarejczyk zburzy to miejsce i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał. A wszyscy, którzy zasiadali w Sanhedrynie, przyglądali się mu uważnie i zobaczyli twarz jego podobną do oblicza anioła.

(Ps 119,23-24.26-27.29-30)

REFREN: Błogosławieni, których droga prosta

Choć zasiadają możni i przeciw mnie spiskują,

Twój sługa rozmyśla o Twych ustawach.

Bo Twoje napomnienia są moją rozkoszą,

moimi doradcami Twoje ustawy.

Wyjawiłem Ci moje drogi, a Tyś mnie wysłuchał,

poucz mnie o Twoich ustawach.

Pozwól mi zrozumieć drogę Twych postanowień,

abym rozważał Twoje cuda.

Powstrzymaj mnie od drogi kłamstwa,

obdarz mnie łaską Twego prawa.

Wybrałem drogę prawdy,

postawiłem przed sobą Twe wyroki.

(Mt 4,4b)

Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych.

(J 6,22-29)

Nazajutrz po rozmnożeniu chlebów lud, stojąc po drugiej stronie jeziora, spostrzegł, że poza jedną łodzią nie było tam żadnej innej oraz że Jezus nie wsiadł do łodzi razem ze swymi uczniami, lecz że Jego uczniowie odpłynęli sami. Tymczasem w pobliże tego miejsca, gdzie spożyto chleb po modlitwie dziękczynnej Pana, przypłynęły od Tyberiady inne łodzie. A kiedy ludzie z tłumu zauważyli, że nie ma tam Jezusa, a także Jego uczniów, wsiedli do łodzi, przybyli do Kafarnaum i tam szukali Jezusa. Gdy zaś odnaleźli Go na przeciwległym brzegu, rzekli do Niego: Rabbi, kiedy tu przybyłeś? W odpowiedzi rzekł im Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Szukacie Mnie nie dlatego, żeście widzieli znaki, ale dlatego, żeście jedli chleb do sytości. Troszczcie się nie o ten pokarm, który ginie, ale o ten, który trwa na wieki, a który da wam Syn Człowieczy; Jego to bowiem pieczęcią swą naznaczył Bóg Ojciec. Oni zaś rzekli do Niego: Cóż mamy czynić, abyśmy wykonywali dzieła Boże? Jezus odpowiadając rzekł do nich: Na tym polega dzieło /zamierzone przez/ Boga, abyście uwierzyli w Tego, którego On posłał.

Komunikat Jezusa jest prosty: mamy uwierzyć i nie troszczyć się o to, co doczesne, ale o to, co wieczne. Niby nie ma w tym nic skomplikowanego i w sumie przyjmujemy to łatwo. To dla nas takie normalne, że chrześcijanin ma wierzyć i troszczyć się o własne zbawienie. 

Tylko jak mają się do tego nasze czyny, nasza codzienność?

Nie jest tak, że "łatwiej" nam wierzyć, kiedy nie musimy martwić się stanem  konta, kiedy niczego nam nie brakuje? Albo kiedy doświadczymy cudu tudzież innego "wyjatkowego" wydarzenia? 

Nie samym chlebem żyje człowiek.

Słuchanie Bożego słowa powinno być codziennością - taką samą, jaką jest spożywanie chleba. To nie coś dodatkowego, a podstawa, na której można zbudować życie. Tylko człowiek "zasłuchany" w Bożym słowie może być jak św. Szczepan z pierwszego czytania: "pełen łaski i mocy", z twarzą podobną do oblicza anioła.